Тэр эмэгтэй бид хоёрын яриа хүсэл хөгшчүүлийн асрамжын газартай болохыг хүсдэг гэсэн ярианаас эхэлсэн юм. Саяхандаа ажлын цайны цагаар хоол хүлээж суухдаа БИ ЯАЖ БАЯН БОЛОХ УУ? ганц асрамжын газартай болчихмоор байна гэхэд нь би гайхаж ямар асрамжын газар гэж асуув... 
тэр санаа алдсанаа хөгшчүүлийн гэх нь тэр...
Би: Яагаад заавал хөгшчүүлийн асрах газар гэж....
Тэр: Ээж аавдаа өгч чадаагүй хайраа, хайр хүсэж байгаа хүмүүст зориулмаар байна гэсэн юм.
Би: Хэсэг чимээгүй байснаа ээж аав чинь яасан юм гэхэд
Тэр: Нас барчихсаан хүүхэд байхад минь. Тэгээд би асрамжын газар өссөн гэх нь тэр. Ингээд л миний сонирхол төрж тэр эмэгтэйтэй илүү дотно танилцмаар, түүнийг мэдмээр санагдав. Бид ажил тарснаас хойш хэчнээн цаг, өдөр ярьсан юм бүү мэд. Бүгдийг сонсож дуусаад ганцхан л асуулт надад үлдсэн... ЯАЖ НЭГ ЖИЖИГХЭЭН ЭМЭГТЭЙД ИЙМ ИХ ЗОВЛОН ҮҮРҮҮЛДЭГ БАЙНА АА гэж. 
Энэ бичвэрийг хаанаас нь яаж эхлэхээ мэдэхгүй байгаа ч чадан ядан түүнийг төрсөн цагаас нь эхлээд одоо байгаа цаг хүртэл нь бичмээр санагдаад энэхүү ВЛОГОО нээгээд сууж байна. 
Ганцаардаж яваа ч үргэлж инээж явдаг сайхан сэтгэлтэй тэр эмэгтэйг ямар их зовлонг туулсанг, туулж явааг уншигч та бүхэн ч уншаад элэг эмтрэх бизээ.....